Javier Tomeo
El pulpo
Soy
capaz de orientarme gracias al olfato, tengo un par de ojos muy perfeccionados
y utilizo el sentido del tacto para cortejar a las hembras. Cambio de colores
según mi estado de ánimo: blanco cuando estoy muy asustado, y rojo cuando me
pongo de mal genio. Además, cuando me amenaza un peligro, suelto a mi
alrededor una nube de tinta, del mismo modo que algunos hombres, en
circunstancias parecidas, tratan de ocultarse tras las palabras más adecuadas.
Yo creo, sinceramente (y no es que quiera presumir de ello) que no somos tan
distintos. Lo que más me distingue de esos hombres es que yo tengo ocho brazos.
Χαβιέρ Τομέο
Το Χταπόδι
Έχω
την ικανότητα να προσανατολίζομαι χάρη στην όσφρησή μου, έχω δύο μάτια πολύ
εξελιγμένα και χρησιμοποιώ την αφή για να φλερτάρω με τα θηλυκά. Αλλάζω χρώματα
ανάλογα με τη διάθεσή μου, γίνομαι άσπρος
όταν είμαι πολύ φοβισμένος και κόκκινος όταν τσατίζομαι. Επίσης, όταν με
απειλεί κάποιος κίνδυνος, αφήνω γύρω μου ένα σύννεφο από μελάνι με τον ίδιο
τρόπο που ορισμένοι άνθρωποι, σε
παρόμοιες περιστάσεις, προσπαθούν να κρυφτούν πίσω από τις κατάλληλες λέξεις. Πιστεύω ειλικρινά (και
δεν το λέω για να καυχηθώ) ότι δεν είμαστε και τόσο διαφορετικοί. Αυτό που με
διαφοροποιεί περισσότερο από αυτούς τους ανθρώπους είναι ότι εγώ έχω οκτώ πόδια.
Ο Χαβιέρ Τομέο γεννήθηκε στην Κιθένα της
Ουέσκα το 1932 και απεβίωσε στη Βαρκελώνη το 2013. Σπούδασε Εγκληματολογία. Ως
συγγραφέας έχει καταπιαστεί με όλα τα λογοτεχνικά είδη. Σημαντικότερα έργα του El
gallitigre (1990), El crimen del
cine Oriente (1995), Los misterios de la ópera (1997), Napoleón
VII (1999) και Cuentos perversos (2002).
><><><><><><
Óscar Sipán
Mi
brazo fantasma
Desde que perdí el brazo izquierdo
en un accidente de moto su presencia es más real. Resentido con el mundo por su
nueva condición de fantasma, mi brazo se ha vuelto retorcido y caprichoso:
exige tocar la guitarra dos horas al día, hacerse un tatuaje de un Cristo
yacente y golpear al guardia que nos multó; me amenaza con un dolor intenso si
no secuestro a la vecina del quinto que tanto nos gusta.
Όσκαρ
Σιπάν
Το χέρι φάντασμα
Από
τότε που έχασα το αριστερό μου χέρι σε ατύχημα με μηχανή η παρουσία του είναι
πιο αισθητή από ποτέ. Πικραμένο από τον κόσμο εξαιτίας της νέας του άυλης
κατάστασης, έχει γίνει στριμμένο και ιδιότροπο. Απαιτεί να παίζει κιθάρα δύο
ώρες την ημέρα, να χτυπήσει τατουάζ τον «Χριστό Νεκρό» και να δείρει τον
τροχονόμο που μας έγραψε, με απειλεί με έντονο πόνο αν δεν απαγάγω τη
γειτόνισσα του πέμπτου που τόσο μας αρέσει.
Ο Όσκαρ Σιπάν γεννήθηκε στην Ουέσκα το 1974. Είναι αυτοδίδακτος συγγραφέας. Εξέδωσε
το πρώτο του μυθιστόρημα, Rompiendo corazones con los dientes, το 1998. Έχει εκδώσει επίσης τα
μυθιστορήματα Pólvora mojada (2003)
και Leyendario. Monstruos de agua (2004).
><><><><><><
Julia Otxoa
Cajitas
Construyo cajitas de madera para
enterrar los sueños rotos. Todos aquellos que quieren olvidar definitivamente
lo que pudo haber sido y no fue, contratan mis servicios, entonces me presento
en el lugar que me citan con una de mis cajitas, son todas iguales, de madera
de pino sin pintar, sus medidas también son siempre las mismas, 7 x 7
centímetros, me gusta el número 7, todo el mundo lo asocia con la sabiduria.
Una vez en el lugar de enterramiento, coloco la cajita abierta en el suelo y mi
cliente relata en voz alta el sueño roto que quiere enterrar, para que éste
pueda introducirse por entero en la cajita, luego le pongo la tapa y la sello
con siete clavos y la entierro. A partir de este momento mis clientes se
sienten más aliviados, más ligeros sin el lastre del pesado recuerdo, hasta el
punto de que una vez un señor de Valladolid tras el rito de enterramiento echó
a volar como un feliz pajarillo hacia su casa. A menudo, de las cajitas
enterradas surge una rica flora de exóticas plantas, entre ellas destaca por su
altura y salvaje belleza la Tritonia, planta arbustiva que puede alcanzar gran
altura y cuyos frutos alivian la aerofagia.
Χούλια
Οτσόα
Κουτάκια
Κατασκευάζω
ξύλινα κουτάκια για να θάβω τα ανεκπλήρωτα όνειρα. Όλοι όσοι θέλουν να ξεχάσουν
οριστικά αυτό που θα μπορούσε να είχε γίνει και δεν έγινε, μισθώνουν τις
υπηρεσίες μου∙ τότε εμφανίζομαι στο μέρος που μου υποδεικνύουν με ένα από τα
κουτάκια μου, είναι όλα όμοια, από άβαφο ξύλο πεύκου, οι διαστάσεις τους επίσης
είναι πάντα ίδιες, 7 x 7 εκατοστά, μου αρέσει ο αριθμός 7, όλος ο κόσμος τον
συνδέει με τη σοφία. Όταν βρίσκομαι στον τόπο της ταφής, τοποθετώ ανοιχτό το
κουτάκι στο έδαφος και ο πελάτης μου αφηγείται με δυνατή φωνή το ανεκπλήρωτο
όνειρο που θέλει να θάψει, έτσι ώστε να χωρέσει ολόκληρο στο κουτάκι, ύστερα βάζω
το καπάκι, το σφραγίζω με εφτά καρφιά και το θάβω. Από εκείνη τη στιγμή οι
πελάτες μου αισθάνονται πιο ανακουφισμένοι, πιο ανάλαφροι δίχως το βαρύ φορτίο
των αναμνήσεων, σε σημείο που μια φορά ένας κύριος από το Βαγιαδολίδ, μετά την
τελετή της ταφής, ξαφνικά άρχισε να πετάει σαν χαρούμενο πουλάκι προς το σπίτι
του. Συχνά, από τα θαμμένα κουτάκια ξεφυτρώνει μια πλούσια βλάστηση από εξωτικά
φυτά μεταξύ των οποίων ξεχωρίζει για το ύψος του και την άγρια ομορφιά του η
Τριτονία, φυτό θαμνώδες που μπορεί να φτάσει σε μεγάλο ύψος και του οποίου οι
καρποί ανακουφίζουν από την αεροφαγία.
Η
Χούλια Οτσόα γεννήθηκε στο Σαν Σεμπαστιάν το 1953. Είναι ποιήτρια, πεζογράφος
και εικαστικός. Το αφηγηματικό της έργο έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και
έχει συμπεριληφθεί σε ανθολογίες μικροδιηγημάτων.
Η μετάφραση είναι προϊόν του
μαθήματος «Μεταφρασεολογία και Μετάφραση λογοτεχνικών κειμένων από τα Ισπανικά
στα Ελληνικά» που διδάσκει ο επίκουρος καθηγητής Κωνσταντίνος Παλαιολόγος στο
πλαίσιο του Προπτυχιακού Προγράμματος Σπουδών του Τμήματος Ιταλικής Γλώσσας και
Φιλολογίας του ΑΠΘ. Συμμετείχαν οι σπουδαστές και σπουδάστριες Θεανώ Αθανασίου,
Αλέξανδρος Αϊβαλιώτης, Χριστίνα Αμανατιάδου, Βασιλική Ανδρέου, Ερλίντ Γκούρο,
Θεοχάρης Θεοχάρους, Μαρία Καρκαλή, Εύα Κασαπάκη, Ευτυχία-Μανουέλα Κώττα, Έλενα
Λαζαρίδου, Μαρία Λαμάη, Ιωάννα Μαρκεζίνη, Βασιλική Ματσίκη, Δροσούλα Μαυροδή,
Φωτεινή Μούτσιου, Βάσω Νικήτα, Νικόλαος Παπανικολάου, Αριστείδης Συκόφιλος,
Σοφία Χριστοπούλου.